Die verbeterings het die vervoer na en rondom Príncipe eenvoudiger gemaak. Ook is individue steeds subliem oop en vriendelik. Jong mans het om my gegroepeer by Roça Sundy, angstig om te speel. Terwyl ek langs ‘n rustige bosstraat loop, waai ek met ‘n verbygaande voertuig wat bestuur word deur ‘n buurvrou, wat my stop en hou, maar sy en haar metgeselle praat nie Engels nie.

Dit was egter ook opvallend dat ‘n paar huise langs sleutelpaaie ‘n metaalmuur aangebring het vir veiligheid. Die eiland het waarlik ‘n bietjie van sy eerlikheid verloor; hoe dit ook al sy, in ondersoek met sulke ontelbare kolle, ‘n ongewone towery bevat en tot dusver die Big Mac’s ontduik het.

Voor die waarheid is daar talle probleme. By Roça Sundy woon byvoorbeeld ongeveer 150 verwoeste gesinne in die afgebreekte sanzalas – die slawekwartiere – van die afgestane herehuis in toestande wat onmiskenbaar balanseer met die nuwe herberg naby. Daar is ‘n reëling om hulle te hervestig op ‘n perseel ‘n paar kilometer daarvandaan, bekend as die Beloofde Land. Die onderneming is begin deur Shuttleworth en die openbare owerheid, wat later UN Habitat, ‘n NRO, ingebring het om die siklus te hanteer. Alles in ag genome, word die netwerk verander, en tydens Shuttleworth se besoek het ‘n paar plaaslike inwoners hom in die gesig gestaar en versoek om meer vergoeding ingevolge die hervestigingsplan.

Die leier van die eiland, José Cassandra, is ook op soek na ‘n makker om ‘n hawe te vervaardig. ‘Dit is ‘n klein eilandjie, en ons kan ons oral besoek,’ het hy my aangeraai. Gelukkig deel hy Shuttleworth se visie van haalbare gebeure, van natuurlike tuinbou, verseker visserye en geen hoë struktuur nie. ‘Die bevolking het dinge vinnig nodig,’ het hy gesê. «Hoe dit ook al sy, op lang termyn sal hulle voordeel trek uit betroubare reëlings.»